Miecz wielki, czyli dwa słowa o eleganckiej broni najemników z Hiszpanii

Krótki artykuł opisujący techniki władania mieczem wielkim w tradycji Iberyjskiej wraz z krótkim filmem prezentujacym te działania.

Mieczem Wielkim nazywamy w zasadzie każdy typ miecza dwuręcznego, który ma wysoko położony środek ciężkości (ok 13 cm wzwyż), to jest też podstawowa różnica między mieczem wielkim a mieczem długim. Poza tym długości mogą się różnić, bądź nie, jednak miecze długie nie przekraczają raczej 140 cm długości ogólnej, a miecze wielkie potrafią dochodzić nawet do 200 cm!

To wyważenie, powoduje, że mieczsyskiem takim trzeba odmiennie władać niż mieczem długim. Walka taką bronią w porównaniu z doskonale wyważonym mieczem długim polega na odpowiednio dobranych młyńcach i ciosach pozwalających na wykorzystanie ogromnego pędu jaką osiąga ta broń. Kilku mistrzów z okresu kiedy był używany (tj XV do XVII wiek) twierdzi, że taką bronią można nauczyć się władać trenując przy pomocy korbacza.

Miecze wielkie są doskonałą bronią do walki przeciwko tłumowi, oraz do ochrony osób. Są świetną bronią dla małych grup, które wykorzystywane odpowiednio stanowiły coś na kształt oddziałów specjalnych epoki renesansu i także mniej liczniej baroku. Oddziały takie specjalizowały się w rozbijaniu linii pikinierów, zdobywaniu, bądź obronie sztandarów, tworzenia wyłomów w liniach przeciwnika, ciekawą opcją były odziały abordażowe wśród Szwedów oraz Iberów (Portugalia i Hiszpania) służące do oczyszczania pokładu z przeciwników, czemu służyły wyspecjalizowane techniki walki. Miecz Iberyjski, Montante, o którym zaraz opowiemy podobno nosił przydomek łamacza katan, ponieważ ci specjaliści (żołnierze) wykorzystywani byli przeciwko piratom japońskim na morzach Wschodniochińskim oraz Japońskim. Były też bronią stosowana przez najlepszych najemników, którzy często najmowali się do ochrony osób lub mienia.

Zdawałoby się, że walka takim mieczem to nic jak brutalne wykorzystanie siły, jednak nic bardziej mylnego! Jest to jedna z najbardziej eleganckich broni Europy, łącząc w sobie niezwykłą moc płynącą z potężnej sylwetki miecza (miecze wielkie ważyły od 2,2 do 4,5 kg), jednocześnie z niezwykle rozwiniętej biomechaniki ruchu, zachowana była płynność i szybkość oraz naturalnie ogromna siła trafienia, lecz płynąca nie z mocarności szermierza lecz jego rozwiniętej techniki.

Zaprezentowane na filmie poniżej techniki bazują na tradycji Iberyjskiej miecza wielkiego, a dokładniej są to wyjęte z różnych zasad Mistrza Figuereido układy cięć i zebrane jako swoisty kolaż technik miecza wielkiego.

Generalnie rozróżniamy cięcia Talho oraz Revez (cięcie z prawej oraz z lewej), jednak istnieją podtypy tychże. Istnieją cięcia Revez fałszywym ostrzem, służące do wiązania i transportowania broni przeciwnika, są także bardzo niebezpieczne cięcia od dołu (zarówno Talho oraz Revez)
Jednocześnie istnieją trzy typy Talho, gdzie najprościej jest użyć terminów systematyki anglosaskiej z XV wieku (skategoryzowanej).
Smyte, Hawk oraz Doubl-Rownd. Różnią się one mechaniką i zastosowaniem, lekkie smyte, to najczęściej szybkie ataki na wysunięte części ciała przeciwnika. Doubl-Rownd to pełne cięcia przy użyciu całej mocy atakujące cały obszar przed miecznikiem, a Hawk to cięcia najczęściej po przekątnej, trafiające w określony, niewielki obszar lub nawet punkt, przechodząc przez niego swoją mocą i pędem.

Warto zwrócić uwagę na to, w jaki sposób pracuje ciało w trakcie wykorzystywania tej broni. Dawni mistrzowie często korzystali z miecza wielkiego jako formy szlifowania techniki. Jak łatwo zauważyć na poniższym filmiku w trakcie wykonywania technik, akcjom towarzyszy charakterystyczna akcja kręgosłupem i osią ciała, jest ona tym istotniejsza i bardziej namacalna, gdy techniki są wykonywane powoli, co zostało zaprezentowane na poniższym filmiku.

Zapraszamy do obejrzenia