Transkrypcja i tłumaczenie rozdziału o Espadon podręcznika Michela Martina z 1737

Poniżej tłumaczenie jednego z rozdziałów podręcznika Michela Martin z 1737. Jest to podręcznik o metodzie posługiwania się szpada, bardzo podobny do podręcznika mistrza l'Abbat. Jednak ważnym zjawiskiem jest pozycja ostatniego rozdziału poświęconego walce przeciwko Espadoniście, czyli sazbliście.
Niezwykle istotne jest w tym wypadku samo pojawienie się opisu pewnych wzorców działań typowych dla szablistów, które są niestety rzadkie w tym okresie. Poza całą tradycją niemiecką szermierki akademickiej, większość informacji o szermierce kawaleryjskiej, a co za tym idzie szablowej znajdujemy przede wszystkim w małych wyjątkach rozsianych w wielu podręcznikach zarówno do szermierki kolnej jak i siecznej (która to czasem stoi w opozycji do szermierki kawaleryjskiej) 
Szermierka sieczna w okresie nowożytnym niestety ma nieco pod górę. O ile stanowi ona bardzo ważny element świata szermierki ma ona swoją, dośc specyficzną historię. O ile szermierka akademicka, która wykształciła się z tradycji rapiera włoskiego, szeroko praktykowanego i dośc dobrze zakorzenionego w tradycji niemieckiej, to pozostałe style mają bardzo niewiele bezpośrednich źródeł. 
Analiza zjawiska jakim jest szermierka kawaleryjska jest tematem bardzo szerokim, dlatego też pozwolę sobię ując tylko kilka ważnych szczegółów, które zawarłem juz w kilku moich artykułach. 
Przede wszystkim mówimy teraz o Espadon, jest to ciekawe zjawisko, ponieważ oznacza ogólnie szermierkę poświęconą cięciu we Francji i jej obszarze kulturowym. Jest to szermierka głównie należna kawlaerzystom, którzy przenieśli swój system walki z gzbietu konia na ubitą ziemię - nie posiada ona żadnego podręcznika,gdzie ktoś opisuje gruntownie jej zasady do roku 1804,w podręczniku J. J. Martina, ucznia samego mistrza Danet.  Jednak jest to okres, który uznany jest powszechnie za zmierzch szkoły Espadon. Istotną sprawą jest fakt, że wiele informacji na temat Espadonu pojawia się przede wszystkim w podręcznikach do władania szpadą, tak samo jak w poniższym autorstwa Michela Martina. (wyjątkiem sa tylko dwie pozycje: Girarda oraz Perinata)
Espadon ma tutaj istotny charakter niebezpiecznego i dość naturalistycznego systemu, gdzie autorzy wyjaśniają jak sobie radzić szlachetną szpadą przeciwko brutalnym działaniom ciężkiej szabli i pałasza. Podręcznika M. Martina jest o tyle ważny, że korzysta z przekroku jako podstawowego działania nogami - jest to o tyle istotne, że działanie to w XVIII wieku odchodzi do lamusa, (co prawda stanowi najwazniejszy element treningu sekwencji cięć u Karla Timmlicha jeszcze w 1796) jest to o tyle istotne, że cały czas wiąże się jeszcze z systemami XVII jak i nawet XVI wieku. Gdzie takie działania stanowią jeszcze normę (także w szermierce kolnej). 
Istotną i ostatnią sprawą jest fakt bardzo podobnej sytuacji Espadonu jak i systemów szabli polskiej, których prowiniencja jest bardzo podobna, jednocześnie pojawia się podobna sytuacja z niechętnie opisywanym systemem oraz tą samą, że tak to ujmę 'etiologią'.  W obu wypadkach jest to system który spieszył tylko swój arsenał działań, a jednocześnie posiada bardzo wspólne funkcje i kontekst na przestrzeni Europy. 
Zapraszam do lektury